NT2 is een specialisme

NT2 is een vak apart. Tijdens de opleiding wordt veel aandacht besteed aan differentiatie, maar ook aan taalleer-principes, en hoe die toe te passen in je lessen. Je kijkt met een andere blik naar de lesstof, en naar de behoeftes van je leerling. 

Want hoe vaak heb je op de Pabo of bij de lerarenopleiding nagedacht over mondmotoriek en uitspraak? Beklemtoning binnen woorden en zinnen? Woordenschatontwikkeling? Kijk je naar een leestekst en herken je de lastige onderdelen? En hoe leg je die dan uit aan de leerling? Kun je een lesmethode beoordelen op zijn merites en manco’s? 

Tijdens de NT2-opleiding zijn dit allemaal onderdelen die aan de orde gekomen zijn. Meestal gericht op startende taalleerders. 

Maar juist na de taalklas, de ISK, is er nog zo’n behoefte aan verdere ontwikkeling, dat het mooi zou zijn als elke school een NT2-opgeleide deskundige in dienst zou hebben, om deze leerlingen adequaat te helpen. 

Wensdroom vs praktijk

Helaas is dit natuurlijk een utopie en de argumenten tegen het inzetten van vakmensen zijn:  ‘dat kost geld’, en ‘de juf kan het wel’. Net zoals de verpleegkundige wel een pleister kan plakken of een infuus kan zetten, en zelfs belangrijke taken van de specialist kan overnemen.  Maar geen hartoperatie kan uitvoeren. 

Het zou mooi zijn als gemeentes en schoolbesturen expertise-centra zouden faciliteren, zoals in sommige plaatsen al gebeurt. De kennis die de NT2-opgeleide docenten hebben kan dan gedeeld worden, zodat de gewone leerkrachten en docenten tijdens hun lessen al beter toegerust zijn om deze leerlingen te helpen (en hoeveel ‘gemiddelde leerlingen’ kunnen hier niet ook baat bij hebben?). 

Nu worden er bij een crisis, zoals na de komst van al die Oekraïense leerlingen,  scholen snel opgetuigd, leerkrachten ingewerkt en (hopelijk) opgeleid. Maar zodra de leerlingen doorgestroomd zijn naar het reguliere onderwijs, worden die scholen weer onmiddellijk afgeschaald, en mogen deze ervaren leerkrachten weer elders een baan gaan zoeken. Tot de volgende crisis zich weer aandient. Dan hebben die mensen andere banen, en gaan niet weer opnieuw starten op een nieuwe school, waar alle materialen en voorzieningen weer uit de grond gestampt moeten worden. In de economie noemen we dat Kapitaalvernietiging. 

Hoe dan wel? Slag drie!

Laten we ervoor pleiten dat dit systeem doorbroken wordt: dat de experts zich mogen blijven ontwikkelen, dat ze hun belangrijke bijdrage mogen leveren in de derde slag, als het leerlingenaantal op  de taalklas en de ISK afneemt. 

Zo krijgen de leerlingen in het reguliere onderwijs hun broodnodige extra ondersteuning, zodat zij met die hulp al hun hindernissen makkelijker kunnen nemen, en straks hun diploma kunnen halen en veel kunnen bijdragen aan de Nederlandse maatschappij. Want die ‘handjes’ hebben we nodig, net als de ‘slimme koppies’.